Οξύμωρες Ανάγκες

Ακαταμάχητο είναι να αφήνεσαι στη περιπλάνηση της σκέψης. Να κυλάς από τη μια σκέψη στην άλλη, όπως τα μάτια κυλάνε αναμεσα σε προβαλόμενες εικόνες δίχως το έλάχιστο κενό που αναπόφευχτα παρεμβάλλεται να γίνεται ποτέ αντιληπτό. Στο γραπτό λόγο όποιο κενό, και όσο ελάχιστο, γίνεται παρεμβολή εκκωφαντική. Σαν να μην επιτρέπουν οι έννοιες και οι περιγραφές την παραμικρή ασάφεια, την έλάχιστη ατέλεια, όταν χαρτογραφούνται. Σαν να ενηληκιώνοτναι απότομα. Ίσως, πάλι, η διαφορά να βρίσκεται στη ταχύτητα της πρόσληψης, στη ορμή του συνειρμού. Όταν περιπλανιέσαι ανάμεσα σε σκέψεις, κατ'ουσίαν περιπλανιέσαι ανάμεσα σε εικόνες. Και οι εικόνες με όλη τη πύκνωση που τις διακρίνει δένονται με οργανικότητα. Μια οργανικότητα που ανοσοποιεί και καθαγιάζέι τη σκέψη από τη λέλαπα της δευτερολογίας. Όταν οι σκέψεις καταλαγιάζουν για να τις προλάβει κανείς τότε ξεκινά και ο Γολγοθάς της αυτολογοκρισίας. Όχι πως δεν έχει τη σημασία της μια τέτοια διαδικασία. Μοναχά που πίσω από τόσο διακαή αυτο-αμφισβήτηση και ψυχαναγκαστική ευκρίνεια κρύβεται πάντα ο΄Άλλος. Κι Εσύ, βαθιά πια, συρρικνωμένος και ενήλικας καταλαμβάνεις τον ελάχιστο δυνατό χώρο μέσα στον αλλαλαγμό της ατέρμονης πληροφορίας. Καήκαμε πια από τα εν δυνάμει και τα μή. Λίγη διαύγεια εκλιπαρώ...Και αν τελικά το τελευταίο δεν ήταν ποτέ στις επιλογές μας, τότε πραγματικά λυπάμαι. Διότι είναι απάνθρωπο, αν και όχι αφύσικο, να χρειάζεται κανείς αυτό που δεν του αναλογεί.