Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω
με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιο καιρό
δυναμώνει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέρας
μπορεί να με φας πριν σου πω σ' αγαπώ

Απ' τη μέση του δρόμου σου τηλεφωνώ
μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό
στις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδες
μα...που είναι το φως μου το αληθινό;

Επιστρέφω σ' εσένα ξανά σαν τρελή
να σε δω που θα βγαίνεις την ανατολή
Βασιλιά της καρδιάς μου κι απ'το τατουάζ μου
εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ

Αφροδίτη Μάνοu (O Βασιλιάς κι εγώ)

..είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα
είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά
και τραβηχτήκανε και άσχημε τραβιούνται
και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά..


..όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή..

(Από τη "Μοναξιά του Σχοινοβάτη", των Χ. και Π. Κατσιμίχα)

Μια καταιγίδα να ξεπλύνει τις σκέψεις από τις σκιές τους

" Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή.."

.."έλα κοντά, και δως μου το χεράκι σου να τ'ακουμπίσω λίγο στη καρδιά μου.."

.."Παλιέ μου πόθε
στο περα δώθε μη σε χαλάσουν
φοβάμαι για σένα πιο πολύ.."

Ν. Άσιμος

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα σε μαγεμένη τροχιά.
Πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα, τίποτα δεν με ακουμπά.
Στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυό μας ένα
να σ'αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις, να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι
να σ' αγαπήσω, να μ' αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τόσοδούλι
Σαν ζευγαρώνουν δυό βεγγαλικά, μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά,
στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάντζα καμιά.
Ντύθηκε η μέρα τα ρούχα της νύχτας και η ψυχή μου πηδά, στου απέραντου την ψύχα.

θες ν' αγγίξεις την αλήθεια, για βγες απ' έξω, απ' τη συνήθεια.
Σύρε κι έλα να με λούσεις κι ας είμαι της καθαρευούσης.
Να σ' αγαπήσω, να μ' αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τόσοδούλι.
Δρεπανοφόρα άρματα περνάν, στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν,
ασυγκίνητο σ' αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα, θωρακισμένε καιρέ.
Με μια πικρή, παγερή τρυφεράδα σε θυσιάζουν μωρέ
μα αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυό μας ένα.
Δες, θα φτιάχνουμε στιχάκια, να περπατάν σαν καβουράκια.
Πλάγια και ακριβά τα χάδια, φως αχνό μες τα σκοτάδια.
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ, στο μαγγανοπήγαδο της ήττας μου περνώ.
Venceremos, Venceremos

Ν. Άσιμος

"..το χρόνο τον προφταίνουν εκείνοι που δεν ρωτάνε τί και πώς.."

"Άμα δεν είναι όπως τα θες
δεν έχεις λόγους κι αφορμές
δεν κάνεις βήμα.."